موسيقي آذربايجاني به موسيقي سنتي مردم آذربايجان اطلاق مي‌شود. هنرمندان آذربايجاني با خلاقيت خود، موسيقي منحصربه‌فردي را مي‌آفرينند. کساني که اين نوع موسيقي را به‌همراه سروده‌هاي خود به‌زبان ترکي آذربايجاني مي‌خوانند، عاشيق خوانده مي‌شوند. عاشيق‌ها در وصف آذربايجان و دلاوري‌هاي بزرگان آن، در مراسم جشن و عزاداري، سروده‌هاي زيبايي را به‌همراه موسيقي آذربايجاني مي‌خوانند و مورد توجه مردم قرار مي‌گيرند.[?]

موسيقي آذربايجاني از دو نوع يا شاخه? اصلي تشکيل شده که از لحاظ تقسيم‌بندي موسيقايي منشاء و حالت‌هاي مختلفي دارند. معمولاً نوع سازهاي موسيقي آذربايجاني، خاستگاه و دوستداران اقسام موسيقي با هم تا حدي متفاوتند، هرچند بسياري دوستدار هردو هستند. تعداد بسياري از موسيقي‌دانان آذربايجان با آشنايي به هردو نوع از اين موسيقي‌ها توانسته‌اند آثاري هنري بزرگي در قالب اپرا‌ها، موسيقي سمفونيک و موسيقي براي باله خلق نمايند.
موسيقي مقام
بسيار نزديک به موسيقي ديگر ملل خاور ميانه و مقام‌هاي مشترکي با موسيقي ايراني، موسيقي عربي و موسيقي ترکي دارد. اگرچه موسيقي مقام آذربايجان به دستگاه‌هاي موسيقي ايراني نزديک است و در بعضي مواقع حتي يکي هم هستند، ولي طرز اجراي اين دو موسيقي ملي در انسان احساس بسيار متفاوتي ايجاد مي‌کند. موسيقي آذربايجاني مملو از حس قهرماني و جسارت است. در حالي که موسيقي ايران عارفانه و غم‌انگيز است. درست است که موسيقي آذربايجان نيز داراي مقام‌هاي حزين و غمگين و عارفانه است، ولي به‌هنگام شنيدن آن، اميد و تحرک در آن احساس مي‌شود. در اين موسيقي حرکت و ديناميسم وجود دارد.